Op feestjes en partijen wordt de vraag maar wat graag gesteld: En, wanneer komen de kleintjes bij jullie? Hoewel het vast lief bedoeld is, wil ik graag wat onduidelijkheden de wereld uit helpen.
Om te beginnen is zwanger zijn geen gemeengoed. Nederlanders hebben de akelige gewoonte om over zwangerschap te praten alsof dit voor iedereen is weggelegd en daarnaast alsof het bij je leven hoort en je altijd al zo had gewild. Als er een dame met dikke, zwangere buik voorbij loopt grijpt iedereen massaal naar haar om te kunnen voelen aan de buik. Wie zegt dat dit op prijs gesteld wordt? En wie zegt dat jij zomaar naar mijn kinderwens mag vragen? Is dat niet een gevoelig en zeer persoonlijk onderwerp?
Omdat wij het allemaal heel normaal vinden, dat je een gezin zal gaan stichten, worden de vragen ook heel normaal gevonden, maar ik kan je verzekeren: Dat is het niet.
Dialoog
Een vriendinnetje vertelde dat zij de vraag regelmatig kreeg en dat zij langdurig geprobeerd hadden, maar het helaas niet was gelukt. Zodra ze dit vertelde aan mensen, viel het gesprek stil. Want daar kan de gemiddelde mens blijkbaar niet mee omgaan. Teleurstelling is een onderdeel van het leven en in plaats van het gesprek stil te laten vallen, kan je ook verder praten hierover. Het is verschrikkelijk jammer als je graag een kindje zou willen in je leven en dit niet lukt. Ik begrijp best dat het een moeilijk proces is, met verlangen, verwachting en verdriet. Ik vind het jammer dat er een taboe op rust en dat dit soort onderwerpen gemeden worden. Alsof we met zijn allen alleen mogen praten over de makkelijke zwangerschappen. Als je dus de vraag stelt en iemand vertelt een verhaal zoals ik hierboven noem, wees dan ook oprecht geïnteresseerd. Het verhaal kan namelijk ook wel eens anders uitpakken dan je eerst had verwacht. Wees er voor haar. Ga die dialoog aan.
Geen kinderwens
De vraag wordt ook regelmatig aan anderen gesteld: Maar sommigen WILLEN geen kinderen. Daar kan niemand iets aan veranderen. In kinderloos zijn hebben we verschillende varianten: Ik ben een goed voorbeeld. Toen ik klein was riep ik al dat ik geen kinderen wilde. Later dacht ik te wachten op de oermoedergevoelens, het instinct. En die heb ik niet. Geen rammelende eierstokken, hoewel daar zo lacherig over gedaan wordt. In mijn geval zal mijn keuze een puur rationele zijn, in plaats van een emotionele zoals bij de meesten het geval is. Als ik vertelde dat ik geen kinderwens had, werd ik vreemd aangekeken. Er werden rare opmerkingen over gemaakt en ik werd haast aangezien voor de antichrist. Want als je niet van kinderen houdt, wat voor een mens ben je dan?
Weer bij anderen liep het leven even anders; je kwam niet de juiste op je pad tegen en vertikt het om met de eerste de beste kindjes te maken. Óf je hebt de keuze gemaakt dat je absoluut geen kinderen wilt, om wat voor een reden dan ook.
In alle gevallen hoef je je nooit, maar dan ook nooit, te verantwoorden. Het blijft als een paal boven water staan: Het is JOUW leven en het is niet oké om ernaar te vragen tenzij oprecht geïnteresseerd en lichtelijk aangepast in de bevraging. Want in de vraag ligt, zonder dat mensen het soms door hebben, al een waardeoordeel. Aangezien je nooit weet wat voor een gevecht zich afspeelt, waar jij niet vanaf weet, of welke afwegingen een persoon heeft gemaakt om tot een besluit of deze situatie te komen, dien je je vraag beter te formuleren. Generaliserend gesproken verwachten mensen vaak ook geen antwoord als 'ik heb geen kinderwens'. Daarmee kunnen we niet omgaan. Maar ieder mens is uniek, laten we dan ook respect hebben voor de verschillende keuzes binnen kindervol of kinderloos te willen zijn :)
Voor wat goede research over het onderwerp, kan ik je melden dat ook celebrities regelmatig gevraagd worden waar de baby's nu toch blijven. En dit zijn enkele van hun antwoorden: Women who had the best response to society's biggest expectation.
Ik zou graag willen weten hoe jij hier over denkt?Labels: family friday, kind, kinderen, opvoeding
