De onderzoeken bleven lopen in het jaar 2008 en ik had ook nog een scan gepland staan.
CT scan van de buik
De informatievoorziening voor een CT scan was allemaal duidelijk en leek helemaal niet zo high tech als dat het eigenlijk is. Ik was daarnaast superbenieuwd hoe zoiets zou gaan 'in het echt' want mijn schoonzusje werkt op een afdeling waar ze ook scans doen. Nu kon ik van dichtbij meemaken wat dat nu inhoudt.
Nou, de dames stonden rustig op een afstandje toe te kijken vanuit hun speciale stralingsvrije hokje. Logisch, want het is niet de bedoeling dat ze aan het einde van hun dienstverband licht geven in het donker van alle straling. Maar gezellig is anders. Terwijl zij natuurlijk netjes hun werk doen, lig jij daar op een tafel te wachten op een gigantisch apparaat dat je eventjes zal doorlichten.
Van tevoren stond er aangegeven dat je tijdens de scan het gevoel zou kunnen krijgen dat je moet plassen omdat er een vloeistof bij je naar binnen wordt gespoten die belangrijk is voor tijdens de scan. Ik moet zeggen dat het reuze mee viel. Je krijgt wel een warm gevoel bij de schaamstreek, maar ik had niet het idee dat ik moest plassen - het leek zo enorm anders, dat de vergelijking daarmee helemaal niet bij me op kwam.
Nee, ik had natuurlijk het geweldige neveneffect: Misselijkheid. Ik werd me een partij ziek daar terwijl die scan bezig was. En terwijl jij jezelf in alle rust probeert aan te praten om niet de hele tafel en dat scanapparaat onder te kotsen, moet je rustig blijven liggen voor het beste resultaat (anders moet je een andere keer terugkomen!). Dat was erg moeilijk en ik hoorde de dames nog rustig tegen me praten, of alles wel goed ging? Ik hield me natuurlijk groot en zei tegen mijzelf: "Niet ziek worden Nancy, er is niets aan de hand. Je praat het jezelf aan, je krijgt alleen maar een scan en hierna krijg je weer frisse lucht. Een paar minuutjes en het is voorbij".
Achteraf blijkt dat je inderdaad last kunt krijgen van misselijkheid, zo hoorde ik van mijn schoonzus maar dat was me nooit duidelijk geworden.
Dus nee, geen last van plassen. Ja, wel last van erge misselijkheid. Gelukkig viel de scan nog wel mee en bleek ik helemaal oké te zijn. Op de scan was niets bijzonders te vinden. Natuurlijk hoorde ik dat niet meteen maar pas aan het einde van al mijn onderzoeken, maar ik kreeg hem op CD-Rom en heb aan mijn schoonzus gevraagd om er even haar expert-ogen over te laten gaan. Haar ogen zagen niets. En dat bleek achteraf ook het geval te zijn: Niks aan de hand! Kerngezond!
Ja, maar waarom had ik dan nog last? Op naar het volgende onderzoek! Lees volgende week mijn elfde deel over mijn zoektocht naar wat ik heb en wat PDS ofwel Prikkelbare Darm Syndroom is en wat daar allemaal bij komt kijken.
Heb jij wel eens een scan gehad? En waar kreeg jij de scan voor?
Labels: ibs, pds, personal